آقای معلم

به راستی که چه درمانده اند آنها که چشم تنگ شان را به پنجره های روشن و آفتابگیر کلبه های کوچک دیگران دوخته اند...و چقدر خوب است، چقدر خوب است که ما- تو و من- هرگز خوشبختی را در خانه همسایه جستجو نکرده ایم.این حقیقتاً اسباب رضایت خاطر و سربلندی ماست که بچه هایمان هرگز ندیده و نشنیده اندکه ما از رفاه دیگران، شادی های دیگران، داشتن های دیگران، سفره های دیگرانو حتی سلامت دیگران، به حسرت سخن گفته باشیم. و من، هرگز، حتی یک نفس شک نکرده ام که تنها بی نیازی روح بلندپرواز تو این سرافرازی و آسودگی بزرگ را به خانه ما آورده است...تو با نگاهی پر شوکت و رفیع- همچون آسمان سخی- از ارتفاعی دست نیافتنیفبه همه ما آموختی که می توان از کمترین شادی متعلق به دیگران، بسیار شاد شد- بدون توقع تصرف آن شادی یا سهم خواهی از آن.من گفته ام، و تو در عمل نشان داده ای:خوشبختی را نمی توان وام گرفت.خوشبختی را نمی توان برای لحظه ای نیز به عاریت خواست.خوشبختی را نمی توان دزدیدنمی توان خریدنمی توان تکدی کرد... بخوانید, ...ادامه مطلب